Onze zon, partner van een (sub)bruine dwerg?

 

 

Een bruine dwerg startte ooit als ster, maar doofde snel uit en kromp met de (miljoenen) jaren. Terwijl zijn omvang afnam, nam zijn massa toe. Hij werd als het ware in elkaar gedrukt onder zijn eigen gewicht. Beneden de dertien Jupiter-massa's stopt zijn natuurlijke kernreactie - fusie van deuterium tot helium - waarna hij verder afkoelt en krimpt. De laatste tijd ontdekt men bruine en sub-bruine dwergen in alle maten, gewichten en temperaturen. De ondergrens voor hun omvang ligt niet vast, maar ze blijken wel steeds kleiner te kunnen worden.

 

Uit talloze uiteenzettingen die op ons afkomen (we schrijven oktober 2011) blijkt dat we er beter rekening mee houden dat de duistere compagnon van de zon werkelijk bestaat. Diens omvang zou echter minder groot kunnen zijn dan gedacht. In het artikel dat verder volgt, komen daarvoor een aantal argumenten aan bod:

 

- het impulsmoment van de zon;

- de scherpe rand van de kuipergordel;

- de periodieke inslagen van kometen;

- de precessie (die overigens los van de maan zou staan);

...

 

Ze kunnen stuk voor stuk het best worden verklaard als men bij onze zon een tweede groot hemellichaam betrekt. Of het echter gaat om een uitgedoofde ster, is volgens ons verre van zeker, maar we sluiten het niet uit.

 

U kunt het bewuste artikel - louter ter illustratie - hier doornemen (spijtig genoeg in het Engels). En hoewel het niet volledig aansluit bij wat wij denken (Planeet X gedraagt zich volgens ons niet als een bowlingbal in de Oortwolk), het komt dicht in de buurt.

 

Als het bruine-dwergstelsel zou bestaan -en wij geloven dat het kan bestaan- dan kan het voor de mensheid ooit de redding betekenen, want het lijkt er sterk op dan onze Aarde niet voor eeuwig bewoonbaar zal blijven voor een woekerende levensvorm als de mens. Als het stelsel bestaat, dan wisten onze scheppers alles hiervan af. En dan weten onze echte leiders het ook ...

 

Volgende